Hayatınızda değer verdiğiniz kimse kalmıyor.Herkes bir şekilde değişiyor ve sizi yalnız bırakıp suçu tamamen üstünüze atıyor.Günlerdir düşünüyorum.Suç bende mi?Yanlış bir şey mi yapıyorum vs.Ama anlayamıyorum.Yüzüme vurulan hatalarımı dinleyip bunlar doğru olmasa bile özür dilememe ve davranışlarıma dikkat etmeye çalışmama rağmen bana alınan tavırların hiçbirini haketmiyorum.Arkadaşım var mı?Evet bir dolu.Derdimi anlatabileceğim de bir dolu kişi var.Ama ölümüne değer verdiğim iki arkadaşımın ihaneti beni sanki dünyadaki en yalnız insan gibi hissettiriyor.Zaten bilimsel olarak da kanıtlanmış."Yalnızlık hissi etrafınızda birinin olmamasından değil ilgi ve sevgi beklediğiniz insanların beklentilerinizi karşılayamaması yüzünden oluşur.".İlk başta bana anlamsız gelen bu cümlenin anlamını şu son bir ayda o kadar iyi öğrendim ki.İnsanlar değişiyor.En sevdikleriniz ve en çok tanıdığınızı düşündüğünüz bile.Dengesizleşiyorlar bir de.Kalbinizin ne kadar kırıldığını bilseler bile üstünüze gitmeye devam ediyorlar.İnsanları umursamamayı öğrenmem lazım cidden.Acaba ben mi yanlış insanları seçtim?Kafam aşırı karışık.Son bir aydır sanki hayatım yokuş aşağı gidiyor.Aile desen ayrı sorun.Okul desen ayrı sorun.Dersler desen ayrı sorun.Arkadaşlar desen ayrı sorun.Hatalarımı görmeye ve düzeltmeye çalışıyorum.Çaba gösteriyorum.Ama kimsenin benimle problemi olmazken neden sadece değer verdiğim iki kişinin benimle problemi var?Soruyorum,tekrar tekrar.Lise cidden zor gibi görünüyor.Her şeye rağmen pozitif düşünmeye çalışıyorum.İşe yarar mı bilemem ama en azından bana bir nebze iyi geliyor.Sınav haftasından da nefret ediyorum.Ders çalışmaktan da.Hayatta ne yapmak istediğimi de bilmiyorum.Umarım işler düzelir ve hayatım yolunda gitmeye başlar.Çünkü YORULDUM.
