Kendimi çok boş ve kaybolmuş hissediyorum.Koyduğum kısa vadeli hedefleri başardım.Notlarımın hepsi iyi.Ortalamam iyi.İnsanlarla iyi geçinebiliyorum.Hayatımda olmaması gereken insanları çıkardım.
Tamam.Peki ya şimdi?Bu kadar mı yani?
Uzun vadede hiçbir hedefim yok.Doktor ol diyip duruyorlar insan vücuduna merakımdan dolayı.Gerçekten doktor olmak istiyor muyum?Hiç bilmiyorum.
En son düşünme seanslarıma ara vermeyi ve varlığımın nedenini sorgulamayı bırakmaya karar vermiştim.Sonuçta hem beynimi yoruyordum hem de hiçbir yere varamıyordum.Yaşamın gereksizliğini iliklerime kadar hissediyordum.Geçici mutluluklar için hayata tutunmaya çalışmak saçma geliyordu.Ama bu kadar da kolayca hayattan umudumu kesmek yanlış geldi.
Acaba kendi kendime sorun mu yaratıyorum merak ediyorum.Ama öyle işte.
Ailemi ve arkadaşlarımı tabii ki seviyorum ama sanki herkesle aramda bir bıkkınlık oluşmuş gibi.Ben herkesten sıkıldım ve herkes de benden sıkıldı.Her şey monoton.Tabii ki sorunlarla yüz yüze gelmektense monoton bir yaşamı tercih ederim.Hem derdi benden çok daha büyük bir sürü insan var.Yine de sıkıntılanıyorum işte.Arafta başıboş dolanan ruh gibiyim.Hayatımın nereye gittiği ve kim olmak istediğim konusunda kendimle uzun bir hesaplaşma yapmam gerekiyor sanırım.Çünkü düşünmemek için eğlence materyalleriyle kafa dağıtmak ne yazık ki kendimi kandırma konusunda yetersiz gelmeye başladı.
Mutluluğa ulaşmak için yüzeysel yaşamaya çalıştım ama kendimi kandırmanın farkındalığı o kadar yüksek ki bende.Hayatım kolaya kaçmaya çalışarak geçti ama artık kolaya kaçamıyorum.
Özgüvenim var mı yok mu bilmiyorum.Bildiğim tek şey insanların esprisine yaptığım şeyleri övünmek olarak algıladığı ve dolayısıyla öyle göründüğüm.
Özgüvenli olmak için önce kendisini sevmesi gerek kişinin.Peki ben kendimi seviyor muyum?Kendimi bir birey olarak bile görmüyorum ki sevmeye çalışayım.Öylesine bir şeyim işte.Anne babasını borca sokmamak için notlarını iyi tutmaya çalışan,hayatı eğlence üzerine kurulu bir şeyim işte.
Kendimde nefret duygusu uyandırmaya çalışıyorum hep.Bana kötülük yapanlara biraz olsun ödetmek için.Kafamdan sürekli ne kadar sevmediğimi tekrarlıyorum aynı kişiyi.Aslında o kişi ciddi anlamda umrumda değil.Ama ilahi adalet nedense bana bunları yapan kişiler üstünde işe yaramıyor.Yarayınca da ben üzülüyorum yazık ya diye.Ne yapmaya çalıştığımdan bile emin değilim.Belki de insanlarla olan farklılıklarımı azaltmaya çalışıyorumdur.
Sevginin ne olduğunu kavrayabilmiş değilim halen.Neyi ve kimi sevdiğimi bilemez hale geldim.Anlamıyorum da.Aşkı zaten başından beri anlamıyorum.İki insanın birbirlerine bağlılığını ve birbirlerini tamamen kabullenişlerini anlatan hikayeleri okusam da hala mantığını çözemedim.
Neden bu kadar farklı olduğumu bilmiyorum.Farklı olmak da istemiyorum açıkçası.İnsanlar bunu zenginlik olarak görse de benim için bu hayatım boyunca bir sorun oldu.Şimdi farklılıklarımı gizlemekte çok daha iyiyim.Eğer bu benden büyük insanların dediğine,yani zeki olduğuma tekabül ediyorsa ben cidden zeki olmak istemiyorum.
Kendi kendimi yakıyor gibiyim.Ama ne kadar denesem de başaramıyorum bunu yapmamayı.
Öyle işte.
