12 Temmuz 2015 Pazar

??


Merhaba.Yine ben.
Bu bloğu yaklaşık 4 senedir kullanıyorum.Her ne kadar mükemmel derecede çok ve düzenli olarak yazmasam da,arada aklıma esiyor işte.

Lisemin ilk senesini de bitirdim.Bir sürü saçma sapan şey yaşadım.Arkadaşlarımın ihanetleri,küslükler felan.

Değdi mi?Evet.

3 senedir aynı sınıfta olduğumuz bir arkadaşım vardı.Kendisinden pek haz etmezdim ve onun için de aynı durum geçerliydi.

Ne oldu anlamadım bile.

Hayatımda çok çok önemli rollere sahip arkadaşlarım bana sırtını döndü.Biri ağzına geleni saydı zaten.Benden çok nefret ediyormuş,benim yanımda mutlu değilmiş,yalnız kalmamak için yanındaymışım ve beni herkesin içinde azarlayınca havalı görünüyormuş,eğlencesini bozamazmışım.

Cidden kafam almıyor.Gerçek dünyada bu kadar kötü insanlar olabiliyor mu ki?Animelerde felan olmaz mı ya böyle villain hisleri içeren tipler?

Oluyormuş.

Diğerinin bana çok da kötülük yaptığını söyleyemem.Benden uzaklaştı.Kendi fikriydi,karışamam.Ama diğer kötü arkadaşım,hayatımın yeni villaini ona benim hakkımda pek çok kötü söylemde ve iftirada bulunmuş,o da buna inanmış ve arkamdan atmış.Hayal kırıklığına uğramadım değil hani.

Sonuç olarak biraz yalnız kaldım.

O 3 senedir aynı sınıfta olup kendisinden pek haz etmediğim çocukla garip bir şekilde güçlü bir arkadaşlık kurdum.Öyle ki yanında neşeli,alıngan olmayan,her şeye gülen maskemi bir kenara atıp gerçek beni gösterebiliyorum.İyi bir arkadaşlık kurduk ve ben buna sevindim.

Bu sene çok olgunlaştım ayrıca.

Pek çok salak davranışta bulundum.Sırf arkadaşlarım kesiyor diye büyük sınıfları kestim.Tam bir özürlü ergen tavrı.Yanımda olan ama beni yalnız bırakan insanlara 'Beni sattın!!' diye atarlandım.Ki hakkım yoktu da buna.Fazla çocuksuydum.Sürü psikolojisine köle oldum.Yalnız kalmamak için en kötü,bana en çok zarar veren insanlara katlandım.Toplum içinde çektiği azarları dinledim,atarlarına karşı sustum,alttan aldım.

Neden yalnız kalmayı bu kadar önemsediğimi bilmiyorum.Evdeyken,kimse izlemezken vs yalnız kalmayı hiç sorun etmiyorum.Hatta çoğu zaman yalnız kalmak istiyorum.

Ama toplum içine çıkınca her şey değişiyor.

Bana acımalarını istemiyorum.Zavallı görünmek istemiyorum.Sanki yalnız kalmamak vazgeçilmezim oldu.

Geçen yazımı okudum.Kendimi değiştirmek felan istemişim.

Bunu yapmak istemiyorum.Kimse için kendimi değiştirmek zorunda değilim çünkü.Etrafımı gerçek beni seven insanlarla doldurmak istiyorum.Hatalarımı durmadan bulan,yüzüme çarpan ve beni sürekli olarak kıran insanlarla değil.

Sürü psikolojisi ve din hakkında bu sene bayağı bir araştırma yaptım.Neden bilmiyorum ama sürü psikolojisine uymak bana zavallılık gibi geliyor.Bireysel düşünceye göre değil de toplumsal düşünceye göre hareket ediyorsun.İstediğin hayatı yaşayamadan ölüp gitmek cidden çok acınası.Manipüle edilmek de öyle.

Kısacası bu senenin bitiminde çok daha olgun düşünmeye başladım.Sanırım yani.

Bu halimden mutluyum.Tek yapmam gereken düşünürken kullandığım mantığımı davranışlarıma aktarabilmek.O zaman her şey daha iyi olacak gibi.

Şimdilik bu kadar.
Görüşürüz.

(Evet,yanlışlıkla tüm blog yazılarımı sildim.Acı bir kayıp çünkü sadece 1 tane kaldı.Neyse.)

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder