Yine ben ve yine sinirlerim bozuk.Evet zaten hep depresif moddayım.Ama zaten insanları sıkmamak için kimseye anlatamadığımdan,anlatacak sadece bloğum var.
Başlık çok saçma gelebilir.Evet öyle de duruyor.Ama açıklamam var.Gerçekten.
Hayatım 11 delikli bir pet şişe gibi.10 parmağım var ve suyun akmaması için sadece 10 deliğe parmağımı yerleştirebiliyorum.Ama diğer bir delik açık kalıyor ve su azalıyor.O deliğe parmağımı koyduğumdaysa başka bir yerden patlıyor bu sefer.
İşte tam olarak bunu hissediyorum.
Aile konusunda çok sıkıntılıyım.Çünkü anne ve babamın arasında kalıyorum ve taraf da tutamadığımdan ikisine ayrı konuşup davranmak zorunda kalıyorum ve bu beni aşırı yıpratıyor.Ayrıca her gün gerek işlerinin stresleri,gerek saçma kavgaları yüzünden ilginç ilginç atarlara,triplere maruz kalıyorum.
Arkadaşlıklarım desen ayrı muamma zaten.Ben her şey iyi sanarken aslında olmuyor.Umudumu tam toplamışken aslında gerçek olup olmadığını anlamadığım şeylerin farkına varır gibi oluyorum ve aslında arkadaş olunabilecek bir insan mıyım merak bile ediyorum.Benim çok konuşmamdan,anlatmamdan,tekrarlamamdan,gülmemden,düşünmemden bıkmayan kimse yok çünkü.Ama bu benim.Hep bendim.Nasıl değiştirebilirim ki...
Ne zaman tam her şey iyi desem saçma sapan bir yerden patlıyor olay.Ha tamam arkadaşlarımla problemlerim çözüldü diyorum,annemle babam saçma salak bi nedenden dolayı azar çekiyor.Sinirim bozuluyor.Aha diyorum tamam ailem iyi artık,arkadaşlıklarıma bir şeyler oluyor.
Suçumu hep arıyorum.Cidden.Nerede hata yaptım falan.Ne bileyim ya,benim öylesine yaptığım konuşmalar arkadaşlarıma,öylesine yaptığım hareketler aileme batar hale geldi.
Kendimi kabuğumun içine çekmek istiyorum,zorla çıkarıyorlar.
Kaybolmam falan mı gerekiyor amk
Bi ben mi alamadım mesajı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder